Myślałam, że trochę potrwa.
Instynkty są jednak silniejsze.
O wiele silniejsze.
Skończyłam Pokolenie Ikea, obie części. Cud, miód i malinki. Wpadłam po uszy, więc wraz z przewróceniem ostatniej stronicy, poczułam lekką gorycz. Kac książkowy. Zawsze wpadnie na herbatkę, kiedy skończę wyjątkowo wciągającą książkę. I tutaj również, powoli czułam napływający wstręt do jakiejkolwiek nowej pozycji. Na samą myśl mnie mdliło. Bo to nie będzie TO. To będzie TYM dopiero wówczas, gdy autor wyda trzecią książkę. Panie Piotrze...
Ale nic to. Ból skutecznie uśmierza fakt, że autor ma przecież bloga, więc regularnie przyjmuję dawki jego słów. Cholernie dobrych i... wartościowych, bo to, czego się zdążyłam nauczyć, to moje.
W środę wpadłam do biblioteki oddać książkę Mamy. Oczywiście, nie byłabym sobą, gdybym nie zrobiła slalomu między regałami. Nie szukałam niczego konkretnego ze względu na powyższe. A kiedy Sówka nie szuka niczego konkretnego, to idzie na dział... jaki? Psychologia, rzecz jasna. Bo to nie są typowe książki - opowieści, fabuły, historie. To jest zwyczajne zdobywanie wiedzy naukowej. Kac tego nie obejmuje.
Więc wróciłam z Mową ciała.
W czwartek znowuż byłam w bibliotece, tym razem w towarzystwie Rodzicielki.
Oddałam z ciężkim bólem Pokolenie Ikea - Kobiety.
Oddałam z ciężkim bólem Pokolenie Ikea - Kobiety.
I tutaj taka dygresja.
Pani Bibliotekarka - nie lubię jej, to kluczowe - zapytała nas, o czym jest ta książka, gdyż cieszy się dużym zainteresowaniem, więc chce wiedzieć.
Aha.
Jesteś bibliotekarką.
Książka jest bestsellerem. Ojczystym, kurwa.
Do tego rozchwytywana.
Do tego rozchwytywana.
A Ty nie wiesz, o czym jest.
Brawo Ty, wygrałaś dużego Chupa-Chupsa.
Idziemy z Rodzicielką w regały. Ona, standardowo, na dział z książkami o krajach arabskich. Ja stanęłam obok, czysto towarzysko. Okazało się, że mam przed sobą dział z nowościami. Więc dla zabicia czasu zaczęłam przeglądać. Moją uwagę przykuła Grzeczna dziewczynka. Ze względu na tytuł, jakżeby inaczej. Czytam opis :
Zawsze byłam grzeczną dziewczynką. Dobrze wychowaną i bardzo samotną.
Prowadziłam poukładane życie, które coraz bardziej mnie nudziło.
Marzyłam, by los napisał dla mnie nowy, bardziej pasjonujący scenariusz.
Powinnam uważać, czego sobie życzę. Zostałam uwięziona na kompletnym
odludziu. Tak bardzo boję się mężczyzny, który mnie porwał. Wydaje się
zupełnie nieprzewidywalny.
Nawet jeśli rodzina zapłaci za mnie okup, on
pewnie mnie zabije.
Jakoś się w tej bibliotece gorąco zrobiło, uff...
Podaję Mamie książkę i szepczę przez zęby : BIERZ TO.
Instynkty są silniejsze niż kac książkowy.
